De Goedheiligman op bezoek in ons dorp.

03-12-1881

25-11-1882 . Advertenties van schrijnwerker Gerardus Simons. Hij stond in Well bekend als een zeer bekwame meubelmaker. In de sinterklaastijd werd er houten speelgoed verkocht.

Zoon Tinus Simons leerde ook het meubelvak en mocht zich meester schrijnwerker noemen. De familie Simons woonde op het huidige adres Grotestraat 12.

Uit de krant van 23-11-1912.

Uit de krant van 29-11-1932

Uit de krant van 25-11-1933

vervolg tekst: In 1363, zoo vertelde hij, was Jan van Blois, heer van Gouda en pair van Frankrijk op Sint Nikolaasdag te Dordrecht. Spoedig was hij omringd door „scoelnaars" (schooljongens), die hem „om geit tot haeren hoechtijt van Sint Nikolaas" vroegen. In de 15de eeuw ontmoet men ook het bekende Sint Nikolaasbrood, dat de Grieken in zee wierpen om het slechte weer te stillen. Sint Nikolaas toch was de patroon der zeevarenden en de grootste schutsheilige van handeldrijvende steden, zooals, in Holland, van Amsterdam, Staveren en Kampen. Zoo deelde men in 1403 te Dordrecht „cocinc, claescoeck en taert aan die kynders op hun patroon St. Nyclaes" uit. Het schoen zetten dateert al uit de 16de eeuw, het was toen als nu: des morgens werden de kinderen met de goede gaven van den grooten kindervriend verrast. In de gouden eeuw werd het Sint Nikolaasfeest veel „tumultueuzer" gevierd dan nu, hét werd zelfs zoo erg, dat de overheid er zich mee ging bemoeien, en het ten strengste verbood. De vroede vaderen van Delft bijv. vaardigden reeds in 1607 een keur — wij zouden spreken van een politieverordening — uit, waarin het verboden werd op 5 December kramen op het marktterrein — we vertalen het 17de eeuwsch voor het gemak maar in modern Nederlandsch — op te slaan, waarin goederen verkocht worden, waarvan men dan later de kinderen weer wijs maakt, dat St. Nikolaas ze hun geschonken heeft. De vroedschap gaat echter nog verder, ze verklaart omstandig hoe ze er toe gekomen is, dit verbod uit te vaardigen: 't Sinterklaarvieren strijdt niet alleen tegen de goede orde en zeden, maar het leidt de menschen van den waren godsdienst af en brengt wangeloof en afgoden, die in een welgeordende en Christelijke stad niet getolereerd kunnen worden. Veel zorgen baarden den kerkeraad de vooravonden van het St. Nicolaasfeest. Dan toch gingen „vrijers" en „vrijsters" zich bij den bakker vereenigen, om het goud en zilver op de Sinterklaaskoeken te plakken. Er werd op die bijeenkomsten naar hartelust gegeten en gedronken en het ging er ruw toe! Nog lange, lange jaren is ook dit gebruik in zwang gebleven. Hildebrandt, we herinneren het ons allen, geeft in zijn Camera Obscura een kleurig beeld van zoo'n verguld-avondje, maar in de 19de eeuw ging het al heel wat kalmer toe en een overheidswoord was toen niet meer noodig. De Sinterklaasliedjes — wie kent ze niet? — zijn al van ouden datum. Het „Sunter Claes zoet heyligh man, trek je besten tabbert an" enz. dateert al uit de 17de eeuw. En het leeft nog. Ook in de kerken werden in de 17de eeuw de weezen en ouden van dagen op Sinterklaasavond niet vergeten, zij werden onthaald en kregen dikwijls geschenken en geld. Op het platteland werd Sint Nicolaas niet alleen etende en drinkende en dansende gevierd, maar in sommige streken hadden nog andere feestelijkheden plaats. In Rijnland b.v. waren de boeren gewoon, indien hun het geluk te beurt viel, op dezen dag hun koeien in het land te mogen melken, al hun volk te onthalen op melk en beschuit. In 1777 bestond dit gebruik nog te Leimuiden. Prof. Dr. Jos. Schrijnen behandelt eveneens de rol, die Sint Nikolaas in het volksleven speelt in zijn „Nederlandsche Volkskunde".

Evenals de Wilde Jager en Sint Maarten, „rijdt" Sinterklaas door den schoorsteen. En inderdaad, de schoorsteen is de koker der geestenwereld, de verbindingsweg tusschen hoogere wezens en de gewone wereld, de ruime, ouderwetsche schoorsteenen boven den haard, het gezellige middelpunt van het intieme, huiselijke leven. Onder den schoorsteen werd de schoen geplaatst, vandaar dat de uitdrukking „een schoen zetten bij iemand" synoniem is met „iemand iets afbedelen". Sinterklaas, zoo merkt van der Ven op in zijn „Nederlandsch Volksleven", was, en is misschien nog, een huwelijksmakelaar, een afgezant van Amor! Het wordt daarom begrijpelijk, waarom de „marsepeinen herten" met de „vrijsters" en „vrijers" reeds in Bredero's dagen de plompe „duivekaters" en „varkenskoeken* vervingen; het oude Sinterklaasliedje van .Hansje, die wil trouwen" werpt een duidelijker licht op de beeltenis van den Sint. Ook met het bakken van de „vrijers" en „vrijsters", zooals we nu nog in hun oude, primitieve vormen kennen, bemoeide de overheid zich, in Arnhem werd in 1632 een keur uitgevaardigd, waarbij het bakken van Sinterklaaskoeken werd verboden, omdat deze „het fagoen van eenige beelden hadden". Zooals dit meer gaat, trok de Arnhemsche burgerij zich van het overheidsverbod niets aan en bakte er lustig op los. Ook op ander gebied gaf de oude Bisschop van Myra aanleiding tot botsingen. In 1782 was de verhouding tusschen Patriotten en Prinsgezinden uiterst gespannen. In den Haag tooiden de laatstgenoemden zich met oranjelinten, zingend trokken zij door de straten en op de huisdeuren van de Patriotten slaand, werd Oranje boven geroepen. Hoewel de heele geschiedenis vrij onschuldig was, grepen de Patriotten, hevig verontwaardigd, het gebeuren aan om het op te blazen tot een oproer, dat „Sint Nikolaas had aangekweekt", zooals ze zich uitdrukten. Zoo zien we dus, dat Sint Nikolaas, de eeuwenlange vriend van volwassenen en kinderen in vroeger tijden dikwijls aanleiding tot wrijvingen gaf.

Nieuwe Venlosche courant 01-12-1934.

Uit de krant van 01-12-1937

18-12-1940. Tijdens de bezetting van de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog ging het St. Nicolaasfeest in de zaal niet door.

Een oud recept uit de keuken van St. Nicolaas. MARSEPEIN.

250 Gr. amandelen 250 Gr. poedersuiker 1 ei enkele druppels oranjebloesem water of een theelepeltje rozenwater We beginnen met de amandelen te broeien, te pellen, daarna te drogen en malen ze niet de poedersuiker twee- of driemaal door de amandelmolen. Zoo'n klein amandelmolentje is heel gemakkelijk om bij onze keukengereedschappen te voegen, de kosten zijn niet zoo hoog, ongeveer 75 cent, en men kan er veel gemak van hebben, temeer daar wij de eerste weken meerdere recepten zullen geven, waarbij amandelen verwerkt moeten worden. December is wel bij uitstek de maand, waarbij de huisvrouw er als het ware vanzelf toe komt, haar gezin met een of andere lekkernij te verrassen. We hebben amandelen en poedersuiker dus enige malen tezamen gemalen en kneden deze massa met het ei en het rozenwater tot een samenhangend geheel, dat wij tot den volgenden dag zullen wegzetten, om op te stijven. Wij geven er nu allerlei gewenste vormen aan: aardappeltjes behoren wel tot de eenvoudigste om na te maken. We maken ronde balletjes, die we hier en daar een deukje geven en met een dun houtje een prikje, om de punt te imiteren en wentelen ze daarna om en om door fijne kaneel. Verder kan men zijn fantasie de vrijen loop laten en allerlei figuren vormen van de eigengemaakte marsepein: kersen, peren, bananen enz., die zoveel mogelijk in de natuurlijke kleur worden bijgewerkt. Ik hoop U hiermede te hebben kunnen helpen om uwe St. Nicolaas-lekkernijen niet alleen goedkoop, wat zeker wel een gebiedende eis is, maar tevens ook op smakelijke wijze te kunnen bereiden.

Intocht Sinterklaas in 1947 met voorop de Bayardruiters die op 24-07-1946 waren opgericht. De mannen in witte broeken is de schutterij.

1947. De jeep waar Sinterklaas en Pieterbaas in staan was van Hannes Laarakker.

1947. Drukte bij zaal Walaria waar de kinderen getrakteerd werden.

Dagblad voor Noord-Limburg 03-12-1948.

Dagblad voor Noord-Limburg 01-12-1949

Dagblad voor Noord-Limburg 29-11-1956.

Adverteren doet verkopen:

1957. Wim Koppers was voorzitter van het Oranje commité, tevens Sint intocht commissie. Hij ontvangt hier Sinterklaas namens alle Wellse inwoners. De Heiligman kwam destijds altijd met twee knechten, Trabbedoelie en Pedro genaamd. De een droeg een roe en jute zak met pepernoten, de ander een roe en zware ketting.

1957. De feestelijke intocht. Met zijn koets en paard bracht Kees Nooren de Sint en zijn twee Pieten jaarlijks naar de zaal, waar de kinderen getrakeerd werden op een mandarijntje, snoepjes en taai-taai in een bruine papieren zakje. Kees Nooren loopt rechts naast de koets en houdt de teugels. Huub Smits heeft vanuit zijn kapperszaak een mooi overzicht.