Natuurschoon in Well op oude postkaart

Vervolg van de tekst:
Het kasteel biedt iedere zomer gastvrijheid voor ongeveer 400 kinderen uit het Noord-Franse mijngebied. Ongetwijfeld zitten er in Well nog meer mogelijkheden voor het vreemdelingenverkeer, maar zoals overal is het ook hier het moeilijkst om een begin te krijgen aan de daadwerkelijke belangstelling het gedeelte der bevolking, dat bij vreemdelingenverkeer belang heeft.
Onder het dorp vallende schilderachtig gelegen gehuchten Kamp en Leuken. Te midden van open en beboste stuifzanden lopen er kronkelwegen naar de ontgonnen gedeelten, waarop ’s zomers het koren wuift. Meer zuidelijk en dichter bij het dorp ligt het gehuchtje Elsteren bij de vruchtbare uiterwaarden van de Maas, die weer een geheel ander panorama opleveren. Well heeft als voornaamste bezienswaardigheid natuurlijk het middeleeuwse kasteel, waarover in dit blad reeds verschillende malen is gepubliceerd. Maar aan de overzijde van de Rijksweg, achter de Molenberg, ligt het eigenlijke grote natuurreservaat van het dorp. Hier bevindt zich de Putjesberg, met enige vennetjes, het doelwit van vele wandelingen, die uit het dorp worden ondernomen.
En wijd reikt de Wellse Heide daarachter tot aan de horizon. Grote boscomplexen worden afgewisseld door uitgestrekte heidevelden, die slechts spaarzaam met struiken zijn begroeid. Blinkende zandkoppen bieden de wandelaar uitzicht over een wijde omgeving. Besloten tussen dit geheel ligt tenslotte als een merkwaardige enclave de 376 HA grote ontginning Wellsmeer, die juist door haar omvang een typisch accent verleent aan het heuvelende landschap, dat overal langs haar grenzen oprijst. Hier heeft de wandelaar in uitgestrekte gebieden nog het rijk alleen. Slechts enkele verharde wegen leiden in oostelijke richting naar de grens. Gezien de grote afstanden zou de aanleg van enige fietspaden een belangrijke bijdrage kunnen vormen ter ontsluiting van het gebied ook voor het toeristenverkeer in Noord-zuidrichting.
De Wellse Heide is van oudsher een gebied, dat tot de verbeelding der bevolking heeft gesproken. De wandeling naar de grens waar Jan den Duvel zijn „logement” had, was eens ’n gewild zondagmiddaguitstapje. Maar ook kwam men er niet zelden bij donker om het leven van haas en konijn te belagen Het vroeger moerassige Wellsmeer lokte de visstropers, die hier hun palingkorven uitzetten, en als het gevroren had zwierde heel Well er op schaatsen over de grote ijsvlakte.
Thans is het moeras droog gelegd. In winterdag zweeft er nog slechts een zwerm kraaien over de uitgestrekte akkers. Maar in de zomer, als het haas lavei zoekt aan de rand van het korenveld en de stilte van de zomerdag met duizend kleine geluiden over deze wijde wereld staat; en als de lichtvensters van de zon spelen over bont gekleurde bloemen en een zee van gouden halmen, dan komt ge hier tot rust, dan is het hier goed om te zijn. Ruiger en wilder is de schoonheid van de heide met haar zandverstuivingen, slechts hier en daar besproeid door een taaie vliegden of wat berkenopslag. Een terrein voor de sportieve wandelaar, die gaarne „bergen” beklimt en vanaf de hoogste topjes het vredige panorama van het Noord-Limburgse land wil overschouwen. Meer Noordelijk zijn de zandduinen overal bedekt met bossen. Daar bouwt de havik zijn geweldig „horst” en heeft de buizerd op een gunstige plaats zijn „roest”. Vanwaar hij de gehele omgeving afspeurt naar prooi. Daar is de stilte volkomen en dringt zelfs het gerucht van de schepen op de Maas niet meer door.

Dagblad voor Noord-Limburg 02-04-1958.

De weg vanaf de Grote Waaij naar de Meerschenhof, in de jaren '30.

De Springberg, in de volksmond 'de Mienenberg' genoemd. Na de Tweede Wereldoorlog werden hier de niet gesprongen explosieven geregeld tot ontploffing gebracht.